Teamuitje Wandelen: Lachen en Doorzettingsvermogen bij Huangniupu-reservoir

Bij Lechang Yuhuang Science and Technology Park produceren we niet zomaar set-schroeven, machineschroeven en schouderbouten; we zijn een team dat elkaars rugdekking verzekert, ook tijdens late nachten waarin productielijnen worden gerepareerd of grote successen behaald worden op lastige orders. Dus toen we het idee opperden om gezamenlijk te gaan wandelen bij de Huangniupu-reservoir, wisten we allemaal dat dit niets zou worden van die stijve kantoorvergaderingen. Dit zou een dag worden van struikelen, lachen tot onze wangen er pijn van deden, en elkaar echt leren kennen buiten de vraag: 'Hoe staat het met de schroefbatch?'

9.00 uur: De Zeszitsfietsen

Ons kleine avontuur had vanaf het begin een onuitgesproken regel: zitbankfietsen zijn eigenlijk chaos op wielen. We verdeelden ons in twee teams. Het mijne had Lao Wang — hij zit al sinds dag één bij de schroevenfabriek, met vet onder zijn nagels en een verhaal over elke machine — en Xiao Li, onze nieuwe stagiair die nog steeds verdwaalt op weg naar de pauzeruimte. Het andere team werd geleid door manager Zhang, die maar bleef opscheppen dat hij ‘vroeger fietste in college’ (bleek dat dat twintig jaar geleden was). Vijf minuten later sprong onze ketting eraf, raakte Lao Wang’s werkschoen vast in het pedaal, en was Xiao Li te druk met gapen naar het stuwmeer om te merken dat we van het pad waren afgeweken. Zhangs ploeg zoefde voorbij en riep: “Hulp nodig?!” Maar karma is snel — hun fiets reed over een hobbel en hun waterflessen vlogen als confetti de lucht in. We kromden ons van het lachen; het was een puinhoop, maar man, dit was beter dan achter onze bureaus zitten.

Tegen de tijd dat we de fietsen achterlieten en het pad opgingen, waren onze shirts doornat – maar niemand klaagde. De paden rond het Huangniupu-reservoir zijn precies wat je nodig hebt na een week starende naar bevestigingsartikelspecificaties: hoge pijnbomen die ruiken naar verse regen, water zo kalm dat het de lucht weerspiegelt, en een klein beekje dat ons uitlokte om onze voeten erin te steken. Lao Wang begon verhalen te vertellen over de vroege dagen – toen we alleen nog basisbevestigingsartikelen maakten en hij ’s nachts om twee uur de machine repareerde met alleen een moersleutel en een thermoskan thee. Xiao Li’s ogen werden groot; zij had geen idee dat we vroeger draadeinden met de hand inpakten, voordat we de nieuwe montageband kregen. Daar gaat het om bij wandelen: je praat niet over deadlines. Je praat over de rommelige, menselijke dingen die ervoor zorgen dat je je als team voelt, en niet alleen als collega’s.

Middag: Foto-opties bij de beroemde "Fu"-steen & informeel feestmaal

Je kunt niet naar Huangniupu gaan zonder te stoppen bij de grote rode 'Fu' (zegen) steen — het is eigenlijk de fotolocatie van de waterreservoir. We verzamelden ons voor een groepsfoto, en manager Zhang bleef ons uitfoeteren dat we "professioneel" moesten kijken (hij zei telkens weer dat het voor de website was). Op het moment dat de foto werd genomen, sprong Jim — hij komt van ons partnerbedrijf, een echte grappenmaker — achter manager Zhang en trok gekke bekken. We probeerden het 17 keer voordat we een foto hadden die niet verpest was door zijn geklungel, en we lachten zo hard dat onze zijden er pijn van deden. Lao Wang klopte Jim op de schouder en zei: "Hopelijk brengt deze 'zegen' ons die grote bevestigingsorder die we al zo lang achtervolgen." Xiao Li riep: "We hebben de vorige lastige klus al geklaard!" Iedereen juichte — er is iets moois aan het vieren van werkprestaties naast een gigantische gelukssteen.

We vonden een plekje onder een enorme wijnboom om te eten — maaltijden uit doosjes, plus wat lokale varkensribbetjes die zo lekker roken dat Jim steeds probeerde om Xiao Li’s portie te jatten. Over Xiao Li gesproken, ze deelde toch haar mango met hem, zelfs nadat hij de foto had verpest. Manager Zhang pakte stiekem een extra rijstbal toen hij dacht dat niemand keek (we zagen het allemaal, maar zeiden niets). Iemand haalde een draagbare luidspreker tevoorschijn en zette oude Chinese popmuziek op — je weet wel, die nummers waar iedereen vals op meezingt. Een uur lang waren we niet het ‘schroefenfabrieksteam’. We waren gewoon mensen die te veel aten, slecht zongen en één keer geen telefoon checkten. Het was perfect.

Avond: Diner, drankjes en ‘Weet je nog…?’

Om 18.00 uur hadden we enorme honger—al die wandeling over de zachte hellingen (meester Li beweerde dat hij het snelst was, maar we wisten allemaal dat hij via de afkorting bij het paviljoen was gegaan) had ons flink hongerig gemaakt. We gingen naar een klein familierestaurant bij het stuwmeer—plastic tafels, een kok die bevelen schreeuwde uit de keuken, en het soort eten dat smaakt als thuis. We bestelden veel te veel: gestoofd varkensvlees, gebakken paksoi en een krat koud bier. Zodra het eten er was, begonnen de verhalen sneller te stromen dan de drank.

Lisa is verantwoordelijk voor de kwaliteitsinspectie van onze bevestigingsmiddelen. Ze vertelde dat ze ooit tot 22.00 uur had gewerkt om dringend een partij machineschroeven te inspecteren. 'Ik was zo boos dat ik ze in de prullenbak wilde gooien,' zei ze. 'Maar toen kwam Oude Wang uit de kantine met een kom warme droge noedels en zei: "Laten we het samen oplossen."' Mike uit het magazijn gaf toe dat hij ooit per ongeluk 500 schouderbouten te veel naar een klant had gestuurd. Daardoor was deze klant zeer onder de indruk, stuurde ons een dankkaart en plaatste een grote nieuwe bestelling. Manager Zhang hief zijn bierflesje en zei: 'Daarom zijn wij goed in wat we doen.' 'We hebben het verknald. We lossen het op. We laten de ander niet alleen worstelen.' Iedereen klonk met elkaar, zelfs degenen die niet dronken, hieven hun frisdrankblikjes.

Waarom deze wandeling er toe deed

Mensen vragen: "Waarom zou een schroevenfabriek tijd verspillen aan een wandeling?" Simpel. Morgen, als Lisa bouten controleert, zal ze terugdenken aan het lachen om Jim's stomme fotobomb. Als Lao Wang de machine repareert, denkt hij aan Xiao Li's enthousiasme over onze oude verhalen. Wanneer we onder druk staan vanwege een strakke deadline, zullen we niet alleen collega's zien—maar de mensen die met ons hebben gefietst, mango's hebben gedeeld en vals hebben gezongen onder die vijgenboom. Dat is wat ons beter laat werken.

Wij maken bevestigingsmiddelen die gebouwen en machines bij elkaar houden, maar het belangrijkste is eigenlijk het team dat die bevestigingsmiddelen maakt. De schoonheid van Huangniupu — de groene paden, het kalme water, die grijnzende 'Fu'-steen — gaf ons de kans om op adem te komen en te herinneren waarom we dit doen. Lechang Yuhuang Science and Technology Park is niet alleen geavanceerde machines en goede schroeven. Het is Lao Wangs noedels laat in de avond, Jims stomme grappen, Xiao Li's enthousiasme, en al die kleine manieren waarop we voor elkaar zorgen.
Maandagochtend, terug in de fabriek, plakte Jim onze foto van de 'Fu'-steen op de koelkast in de pauzeruimte. Hij schreef erbij: 'Volgende wandeling: GEEN zeszitsfietsen.' We moesten er allemaal om lachen toen we het zagen, en gingen daarna weer aan het werk — bouten, machineschroeven, schouderschroeven maken, en het soort team vormen waarbij naar je werk gaan minder aanvoelt als werken en meer als tijd doorbrengen met mensen die je vertrouwt.
Als u hoogwaardige bevestigingsmiddelen nodig heeft — gemaakt door mensen die er echt om geven dat het goed wordt gedaan en die elkaar steunen — dan is Lechang Yuhuang Science and Technology Park uw team. Wij maken niet zomaar schroeven; wij bouwen iets wat duurt, zowel in uw projecten als binnen ons team.

Lechang Yuhuang Electronic Technology Co., Ltd
E-mail: [email protected]
WhatsApp/WeChat/Telefoon: +8613528527985